Ik groeide op in de jaren '70 en '80 in Berchem bij Antwerpen. Onze buurt werd getekend door half afgewerkte flatgebouwen van het failliete aannemingsbedrijf Amelinckx.
Wat er in eerst oogopslag troosteloos en rommelig uitzag vormde voor mij een eindeloze ruimte vol avontuur. De voorraad bouwmateriaal om kampen te bouwen was onuitputtelijk.
De scheidingOp dinsdag kon ik mij geen andere wereld voorstellen dan de zorgeloosheid waar ik in opgroeide. Op woensdag kreeg ik te horen dat die wereld niet bestond. Mijn ouders gingen scheiden.
Waar een schilderijtje hing was nu een vlek, waar een kast stond zat nu een gat. Ik was 16 en iemand had bedacht dat ik mocht kiezen wie mijn ouder zou zijn: vader of moeder, aan mij de keuze. Ik wist niet eens dat er een "uitgang" zat in ons gezin. Mijn ouders waren zoekende en ik was "los" - "total loss".
Ik bezocht verschillende scholen en werd met Kerst soms vriendelijk verzocht wat anders te zoeken.
Toch wil ik een "groet" brengen aan die leerkrachten die in mij bleven geloven. Na dertig jaar herinner ik mij nog steeds hun namen. Meester Durth, Waegemans, Claes en Nico Mijnendonckx. Zij gaven mij hun onvoorwaardelijk vertrouwen én bleven mij zonder oordeel aanspreken op mijn verantwoordelijkheid.
De MuzeBeste Jan,
Onlangs liep ik binnen in jouw "Muze". Ik verteld je dat mijn anderhalf jaar werken in de Muze veel voor mij betekend heeft. Jij beaamde dat en herinnerde mij eraan dat ik in 1990 onderweg was om soldaat te worden bij het "Franse Vreemdelingen Legioen".
Misschien waren het de mooi mensen of juist de hopeloze? Misschien was het de Jazz? Misschien was het Leonard Cohen? Of misschien waren het onze gesprekken?
Ik weet niet wat het was, maar in die tijd ontstond een kleine aarzeling over wat ik toen dacht dat zo "de waarheid" leek. Die kleine aarzeling, die jij mij toen schonk, plaatst mij vandaag midden in een gezin met drie prachtige dochters.
Ik groet je Jan!
Dank je.
Marche Les Dames 1991
Ik sloot de deur van het appartementje waar ik de afgelopen twee jaar alleen gewoond had en nam de trein naar Marche-Les-Dames.
Over mij zat een moeder en haar zoontje. Ze waren net (1991) geëvacueerd uit Rwanda. Ze vertelde hoe ze geholpen waren door de Belgische Para's. Ik dacht toen:"Dat wil ik ook meemaken."
En op een merkwaardige en totaal onvoorspelbare manier zou die gedachte werkelijkheid worden.
Vandaag zijn mijn gedachten bij Thierry en Frederic. Ik leerde hen kennen als immer opgewekte collega's tijdens mijn opleiding. De opleiding was hard en het was ongeloofelijk koud, maar we hebben samen ook veel plezier gemaakt.
Ik denk ook aan de mensen in Somalië en Rwanda van wie ik de naam niet ken, maar waarvan ik weet dat mijn leven en hun leven op een tragische wijze kruiste.
En toen
Na mijn terugkeer in 1994 uit Somalië en Rwanda startte ik mijn loopbaan zonder diploma als schilder van hoogspanningsmasten, verkoper van slaapzakken, knecht in een fastfoodrestaurant, ...
In 1995 werd ik regioverantwoordelijke bij een bedrijf actief in de bouw en industrie. Ik nam deel aan heel wat overlegmomenten en zag hoeveel tijd verloren ging door een totaal gebrek aan samenwerking tussen collega's en klanten.
Die vraag:"Waarom is samenwerken zo moeilijk?" zou mijn nieuwsgierigheid de volgende jaren en alle komende jaren blijven vooruitstuwen.
Ik startte in 1998 mijn zelfstandige adviespraktijk
(www.A-Switch.be) en concentreer mij sinds die tijd rond de vraag:"Hoe kunnen we met meer energie, meer creativiteit, meer begrip, meer klantgerichtheid, meer plezier, meer trots, meer dialoog, steeds beter samenwerken."
Ik startte in 1998 mijn zelfstandige adviespraktijk
(www.A-Switch.be) en concentreer mij sinds die tijd rond de vraag:"Hoe kunnen we met meer energie, meer creativiteit, meer begrip, meer klantgerichtheid, meer plezier, meer trots, meer dialoog, steeds beter samenwerken."