Dat het kan.

"Je hebt vast erge dingen gezien?" - "Lig je daar soms wakker van?" - "Het is nogal wat daar in Afrika, hé?" - "Ze zoeken het daar toch zelf, hé? 'T is daar altijd wat. [...]

Ik begrijp deze vragen als van iemand die de zee inloopt en "teentje per teentje" vaste grond blijft zoeken.

Voor mij gaat het over het verlies van alles. Hoe zou ik dit kunnen oplijsten of een prioriteit geven? Aan welke woorden heb ik genoeg?

A one way ticket
Wat zou ik ervoor over hebben om opnieuw te geloven dat 's ochtends naar school fietsen wel vanzelfsprekend is? Wat zou ik ervoor over hebben om opnieuw te geloven dat mensen als groep benoemen geen probleem is?

Wat zou ik ervoor over hebben om de "verwarring" die oorlog brengt en als een mist in mijn hoofd blijft hangen te wissen?

Wat zou ik ervoor over hebben om te vergeten dat het kan?

  • Voor diegene die thuis of op het werk geweld ervaart, is het eenvoudig.
  • Voor diegene die een dierbare verloor en niet de kans kreeg afscheid te nemen, is het eenvoudig.
  • Voor diegene die herinnerd wordt aan de onmogelijkheid van zijn opdracht als VN blauwhelm in de Balkan, is het eenvoudig.
  • Voor diegene die de kracht niet meer  voelt om 's ochtends op te staan, is het eenvoudig.
  • Voor diegene die "aangewezen" werd voor iets wat zij niet is, is het eenvoudig.

Je weet dat de mogelijkheid er is.

Soms gebeurt er iets wat je "overkomt". Je  kunt geen toeschouwer zijn , je kunt er niet boven staan of het negeren. Je "beleeft" het en het blijft bij je de rest van je leven.

Je weet eenvoudigweg dat het kan.