Kracht

"Je wist waar je aan begon! Je koos zelf om je legerdienst te volbrengen bij het regiment Para Commando. Toen iemand jou over de mogelijke risico's aansprak was er geen speld tussen te krijgen."

Ik worstel met die gedachte.
Ik versta dit als: "Je moest maar niet zo hard rijden op die gevaarlijke weg, ..."

Als ik mij goed herinner was het vooral het "avontuurlijke" wat mij aansprak. Het was ook niet iedereen gegeven "erbij" te horen.

Als het brandt heb je brandweermannen/vrouwen nodig. Mensen die de taak op zich nemen. De opleiding die wij genoten stelde ons in staat om eender waar in de wereld uit een vliegtuig te springen en onze opdracht te vervullen.

Ik hoop dat er per generatie mensen zullen zijn die deze keuzes willen maken. En dat onze overheden hen met alle mogelijke middelen voorzien van de beste opleidingen en materieel.

Maar dit is de "gemakkelijke" zijde van de medaille. Het is het verhaal wat we spontaan met elkaar delen. De retoriek waar we het snel over eens zijn. Het is veel bier krijgen bij een kampvuur en verleid worden verhalen te vertellen terwijl de camera's draaien voor een of andere documentaire.

Verbondenheid
Ik denk dat er altijd mensen zullen zijn met slechte intenties, goede intenties en vaak beide tegelijk. En dat we deze intenties als groep versterken.

De medaille heeft dus ook een andere zijde. Een zijde waarin het goede van mezelf huist. Het is de bereidheid om mijzelf niet los te zien van de ander, om steeds de ander in mij te zien. Over iemand praten die lijdt is iets anders dan iemand te zien lijden.

Het is goed om sterk te zijn en te kunnen weerstaan aan gevaar.

Weet dat het ook goed is dat wij, hier en nu, de bereidheid kunnen vinden om daarbij stil te staan.  En de moed hebben dit niet vanzelfsprekend te vinden.

Dat is een grote kracht.