Beste Veteraan,
In 2014 herdenken we de twintigste verjaardag van de gebeurtenissen in Rwanda. Deze verjaardag is voor het Instituut voor Veteranen een gelegenheid om in het teken van de Herinnering de getuigenissen van toen te verzamelen. Deze gebeurtenissen in Rwanda maken immers deel uit van onze geschiedenis.
[...]
Ik weet dat deze uitnodiging goed bedoeld is. Want wat we verzamelen kunnen we bewaren. Zoals treintjes of porselein en waarom dus ook niet "herinneringen".
Dat het "zo" was vertel ik dan. En misschien dat iemand van de regie besluit de beelden bij te stellen, zodat het precies past.
---
Dit wil ik u allen graag op het hart drukken. Leven en dood zijn ernstige zaken. Snel vergaan alle dingen. Wees altijd wakker. Nimmer onoplettend. Nimmer achteloos". [Ton Lathouwers]
---
Als iemand mij vraagt: hoe was het ... , waarom heb je ..., dan kan ik geen antwoord geven. Ik kan het antwoord vandaag alleen maar bedenken.
Ergens onderweg besloot ik niet meer te "gedenken". Het is mijn keuzevrijheid. Ik weet niet meer wat "waar" is of wat ik de afgelopen 20 jaar achteraf bedacht.
Ik weet wel dat jij en ik het er nu over hebben. En dat we er iets van vinden. Laat dit verhaal de aanleiding zijn van ons gesprek maar niet het onderwerp.
"We vertellen verhalen die waar zijn en verhalen waarvan we zouden willen dat ze waar zijn. We vertellen de ons bekende feiten en we vertellen onze levensmythen, verhalen die onze diepste verlangens en dromen weerspiegelen.
Of onze verhalen nu de feiten weergeven of verzonnen zijn of verteld worden door erover te zwijgen, het zijn allemaal verhalen over vrede. En ze zijn allemaal waar, want ze weerspiegelen onze kijk op onszelf en op de wereld.
Daarom vertellen we ze aan elkaar als we elkaar ontmoeten." [1]
Ik had dus ook over treintjes of porselein kunnen beginnen maar misschien was ik je dan kwijt.
[1] Glassman, B. (1998). Erkennen wat is: een zenleraar over vrede en engagement. Rotterdam: Asoka bv